​Galdur

„Ertu nú ekki búinn að fá nóg?“ spurði Sigríður grátandi Krist krossfestan á altaristöflunni og tendraði skjálfandi höndum hvert vaxkertið á fætur öðru, eitt fyrir hvern þann ástvin sem Hann hafði svipt hana, þar til kirkjan var orðin uppljómuð og Hann hlaut að sjá í þeirri guðdómlegu birtu að henni hafði verið refsað nóg, hvað svo sem það nú var sem hún hafði gert á Hans hlut. „Taktu drenginn en leyfðu Rönku minni að lifa og fyrirgefðu mér síngirnina,“ hvíslaði hún og spennti greipar svo fast að hnúarnir hvítnuðu, baðst þannig fyrir allt fram í dagrenningu. „Hverju sem er skal ég hlíta ef þú gefur dóttur minni líf.“
Hvort sem það var nú bænhita Sigríðar fyrir að þakka eða blóðstemmusöng nærkonunnar, þá þóknaðist Herranum að leyfa þeim báðum að lifa, Ragnfríði og drengnum, og ekki aðeins það heldur hjarnaði stúlkan svo fljótt við að furðu gegndi. Yfirsetukonan kvað þó upp úr um það að hin nýbakaða móðir myndi vart lifa slíkt af í annað sinn; svo illa væri hún sködduð eftir tuttugu marka son sinn að næsta víst væri að önnur fæðing yrði hennar bani.
Stúlkan lét sveininn heita í höfuðið á brottsigldum föðurnum. Öllu öðru máttu þau hin ráða en þetta gaf hún ekki eftir og kom jafnt sjálfri sér sem sínum nánustu á óvart með þvermóðsku sinni.
„Mikjáll, eins og hinn æðsti erkiengill Drottins,“ sagði Sigríður þegar fólk spurði hvaðan nafnið væri fengið. Flestir sveitungar þeirra gátu sér þó til um hið rétta, hlógu með sjálfum sér og þótti Akraslektinu hafa hefnst fyrir mikillætið.
Árið er 1420. Foreldrar Ragnfríðar og Þorkels, stöndugir bændur, ákveða giftingu þeirra í fyllingu tímans. En Ragnfríður verður barnshafandi 15 ára gömul eftir enskan sjómann, og Þorkell fer þá utan til náms í Svartaskóla í París.

​Þegar hann kemur heim verður hann handgenginn Hólabiskupi og hittir þar fyrir Ragnfríði, ráðskonu biskups, og son hennar.

Hér er tekist á um völd og virðingu, ást og trú af blindum metnaði og óbilgirni en líka einlægni. Að baki sögunni liggur vönduð heimildavinna höfundar og sögulegar fyrirmyndir, en fyrri sögur Vilborgar hafa notið fádæma vinsælda.

Dómar & umsagnir

Súsanna Svavarsdóttir / Morgunblaðið 2000  
Sagan lýsir miklum örlögum, bæði persónulegum og samfélagslegum og er ákaflega vel fléttuð.  Mikil heimildavinna virðist liggja að baki og samfélagslegu átökin eru mjög skýr og óhugnanleg.  Meitluð frásögn ... prýðilega vel skrifuð saga.
 
Kolbrún Bergþórsdóttir / Ísland í bítið á Stöð 2 2000
Viðburðarík, spennandi og skemmtileg saga. Höfundi tekst að skapa einstaklega trúverðugt andrúmsloft.
 
Ármann Jakobsson / DV 2000
Það gefur bókum Vilborgar aukið gildi að í þeim er lýst á raunsæislegan hátt öldum sem fáir þekkja til. ... Hér er byggt á raunverulegum atburðum og ýmsar sögulegar persónur skjóta upp kollinum og munar þar mest um byskupinn Jón Craxton sem Vilborg gerir ágætlega úr garði ... Frásögnin er hófstillt, góðu persónurnar eru ekki algóðar eða þrjótarnir alvondir og raunar er erfitt að átta sig á innræti sumra persóna sögunnar. Vilborg forðast að ýkja þrautir og erfitt hlutskipti 15. aldar manna um of og á þó nóg eftir af raunum og spennu. Þá er lausnin sannfærandi og gefur þar að auki tilefni til framhalds. Ekki þarf heldur að efast um að Vilborg á nóg eftir í sagnabrunni sínum.
 
Úlfhildur Dagsdóttir / Kastljós, RÚV 2000
Tilvalin bók til að grípa einhvern frímorguninn, láta færa sér kaffi og smákökur í rúmið og gleyma sér við skemmtilegan og spennandi lestur.
 
Jóhanna Kristjónsdóttir / Strik.is 2000  
Augljóst er að Vilborg leggur sig í framkróka við að lesa sér til og leita heimilda áður en hún hefst handa, en lætur svo skáldskapinn ráða þegar henni þykir það henta. Og allt gott um það að segja ...Vilborg hefur hér skrifað hina mætustu bók. Hún er vandvirknislega unnin, orðfærið trúverðugt. Vilborg er glögg á persónur sínar og tekst oft að lýsa miklu án orðaflaums og er það mikill kostur og sýnir skilning og sjálfsaga.  Henni tekst vel að vinna hina ytri atburði inn í ástarsöguna, sem er vissulega þungamiðja bókarinnar. En ytri atburðirnir hafa eins og vera ber líka megináhrif á ástarsöguna svo að best er að þetta haldist í hendur. Sem tekst í öllum meginatriðum ...  Þessi saga Vilborgar er prýðilega unnin og það besta sem hún hefur skrifað fram að þessu.