Ástin, drekinn og dauðinn (2015)
,,Við erum á vissan hátt heppin,“ segir Björgvin upp úr eins manns hljóði. ,,Flestir sem fá svona fréttir þurfa að endurskoða líf sitt, jafnvel snúa því á hvolf. Við þurfum þess ekki því við lifum einmitt því lífi sem okkur langar mest til.“ Það má til sanns vegar færa; við höfum látið drauma okkar rætast, hvern af öðrum. En mér finnst þetta samt ósanngjarnt og segi það við hann. |
Í Ástinni, drekanum og dauðanum lýsir Vilborg Davíðsdóttir vegferð sinni og hennar heittelskaða með sjúkdómnum sem þau vissu að myndi draga hann til dauða og fyrsta árinu eftir að hún varð ekkja. Bókin veitir í senn innsýn í veröld krabbameinsins og djúpa sorg þess sem hefur elskað og misst. En hún er ekki síður óður til kærleikans, hvatning til að lifa í árvekni og sættast við að dauðinn er órjúfanlegur hluti af lífinu.
Vilborg hefur hlotið lof fyrir skáldsögur sínar þar sem sterkar konur fyrri alda takast á við örlög sín. Hér lendir hún sjálf í ógnþrungnu ævintýri sem lætur engan ósnortinn. Hér má hlýða á viðtal Hrafnhildar Halldórsdóttur og Óðins Jónssonar við Vilborgu um bókina á Rás 2 þann 18. mars 2015 og hér fyrir neðan má horfa á viðtal Egils Helgasonar við hana í bókmenntaþætti RÚV, Kiljunni. Dómar & umsagnirFriðrika Benónýsdóttir / Kiljan Afskaplega raunsæ, falleg og algjörlega væmnislaus lýsing á því hvernig það er að ganga í gegnum það að maðurinn sem þú elskar greinist með banvænan sjúkdóm … sterkasti hlutinn í bókinni er e.t.v. eftir að hann deyr … Ég er mjög „impressed“ af þessari bók … Ég held að það geti allir samsamað sig og fundið styrk í þessari bók einmitt út af þessu æðruleysi: þetta er bara eitt af því sem lífir réttir manni og maður bara vinnur úr því eins vel og maður getur. Afrek. Þorgeir Tryggvason / Kiljan Það er eitthvað við látleysið í stílnum hjá henni sem rímar við þetta tilfinningaþrungna æðruleysi sem virðist einkenna viðbrögð þeirra beggja og í glímunni við þennan sjúkdóm … Þetta er mjög sterk bók og fallega skrifuð og sneiðir einhvernveginn hjá öllum þessum pyttum sem að maður óttaðist einmitt. Ragnheiður Davíðsdóttir / Tímaritið Kraftur Bókin snart mig djúpt – reyndar svo að ég keypti hana í morgun og lagði hana ekki frá mér fyrr en að lestri loknum. Vilborg skrifar um erfiða lífsreynslu sína á þann hátt að lesandinn fær djúpa innsýn í líf konu sem upplifir veikindi og dauðastríð eiginmanns síns, föður og tengdamóður en verður um leið að halda reisn sinni gagnvart börnum sínum og öðrum nánum ástvinum. Þetta er sannarlega bók sem enginn ætti að láta framhjá sér fara. Íris Gunnarsdóttir / Hringbraut Bókin er nístandi fögur og fjallar á svo elskulegan hátt um helstu og æðstu kenndir lífsins að lesandinn kemst á tíðum við án þess þó að fyllast væmni eða velgjutilfinningu. Þar er ritlist Vilborgar komin. Steinunn Inga Óttarsdóttir / Kvennablaðið Úrvinnsla Vilborgar á þessu efni er einstaklega vönduð og skemmst er frá því að segja að bókin sker hvaða harðjaxl sem er í hjartað. Hún er vel skrifuð og aldrei væmin, myndræn og skáldleg og um leið er hún ofurraunsæ. (...) Boðskapur bókarinnar er skýr, hann snýst um að lifa í núinu, njóta stundarinnar og reyna að skilja hversu dýmæt litlu augnablikin eru, því þau eru lífið sjálft (265). Dauðinn er sígilt yrkisefni í bókmenntum, sveipaður ógn, grimmum goðsögnum og óhugnanlegu tákn- og myndmáli. Það er löngu tímabært að svipta hann tabúhulunni, horfast í augu við hann sem hluta af lífinu og taka honum eins og hann er. Sorg og dauða fylgir ekki bara táraflóð, sorg og reiði heldur líka æðruleysi og nýr lærdómur. Um það fjallar Vilborg ákaflega vel og viturlega. Áttatíu lítrar er víst meðaltalið af tárum sem við fellum yfir ævina (235) og hluta þeirra mun lesandinn vafalítið fella við lestur þessarar fallegu bókar. Friðrika Benónýsdóttir / Stundin Ég held það þurfi vélmenni til að finna ekki til við lestur þessarar bókar þótt Vilborg passi vandlega að hvergi bóli væmni né tilfinningaklámi. |